Çünkü sen yalnızca benim ilkimdin. Evet tüm olan bundan ibaret, sen benimdin; düşüncelerin, ruhun, paramparça hayallerin, hayat kırıkların, acıların, tesadüflerin, mucizelerin... hepsi bende saklı hâlâ. Çok iyi baktığım söylenemez onlara, sana sinirlendikçe birkaçını hoyratça hırpalıyorum. Sana sadece git dedim, dönme mi dedim? Niçin bu kadar uzaksın? En yakınımken, özümden bir parçayken nasıl da bir duvar kadar tepkisiz ve kör oldun? Ruhun, ruhumun acısını nasıl görmüyor? Hani senin aynan bendim? Neden yüzün dönmüyor bana, çatlaklarımda kırılmıyor yansıman? Paramparça bir ayna olabilirim ama senden başka hiç kimseyi yansıtmadım. Paramparça bir hâlde seni düşünürken buluyorum kendimi, yazık değil mi bana? Ben seni andıkça öfke saçıyorum etrafıma! Hırçın bir şey oldum bu sessizlikte, aşksız da yapamıyorum, bi gelsene, sevesim var seni...
